با دلم چه کرده ای؟ حسین!
این قلبِ شکسته و مرده‌ام را با کدامین دم احیا نموده‌ای؟ که از درون این قلبِ قسی و سنگ‌واره چشمه‌هایی تا چشم‌هایم جوشیده می‌شود؛
با اعجازِ نامِ پر رمز ورازِ تو حسین!
حسین! دوستت دارم؛
چونان قطره ای ناچیز که به امیدِ کیمیای محبت و جاذبه‌ی وصال‌َت ندای “سلم لمن سالمکم” سر می‌دهد؛
تا به اقیانوس بیکران حق‌طلبان و ظلم‌ستیزانی پیوند بخورد در سراسر عالم؛
تا به قافلهای ملحق شود که فانی در “حسین” شده‌اند و “حلَّت بفنائک” گشته‌اند؛ قافله‌ی عشق! قافلهای که جاری‌است در وسعتِ تاریخ…
*
غمت از هرچه شادی دلگشاتر
دلی داریم و دریای غم تو
*
پی‌نوشت:
امسال هم دهه اول محرم گذشت، مشتاقان حضرت اباعبدالله علیه‌السلام نشان دادند که پای کار ارباب تحت هر شرایطی می‌ایستند و این پرچم در مسیر تاریخ، همواره در اهتزاز خواهد ماند تا ظهور حضرت منتقم عج
کرونا حقیرتر از آن است که مانع دلسپاری و رهسپاری در طریق الحسین شود… اما آنان‌که علی‌رغم ابلاغ رسمی پروتکل‌های برگزاری مراسم، با تصمیمات خلق‌الساعه و بی منطق و لحظه آخری به بسیاری از برنامه‌ریزی‌های قبلی مردم صدمه زدند این ضعف و کوتاهی به پایشان نوشته شد و درجای خود باید پاسخگوی عملکرد ناصوابشان باشند.
